کامینگ بک or وات؟
اینقدر با خودم کلنجار رفتم که ببینم میخوام نوشتن تو این وبلاگ لنتی هزارساله رو ادامه بدم، یا ولش کنم و یکی جدیدشو بسازم. میدونی چرا میگم هزار ساله؟ چون پر از آدمه. آدمایی که میشناسمشون، میشناسن منو.. و این تحملش از توانم خارجه. مثل اکانت تلگرامی که دیلیت شد!
اینقدری طول کشیده بود که حتی یادم نیاد قالب وبلاگ چجوری بوده، و وقتی بازش کردم یادم اومد به درگیر بودن با قالبش وهدری که مجبور شدم اونقدر عددا رو حدسی بزنم تا بیوفته همونجایی ک میخوام.
من نمیدونم که دنیا عوض شده و عجیب غریب، یا خودم. یا این منم که نمیسازم باکسی، یا این بقین که عوض شدن و من همونم؟! درگیری ِ عجیبیه. همزمان با اینکه راه میری و میبینیش و باهر دیدنش قلبت یه جور دیگه میزنه و توی ِ لعنتی دائم تو ذهنت به این فکر میکنی که زمان چقدر کمه و باید چیکار کرد، چی گفت و راه حلی تو اون ذهن لعنتیت پیدا نمیشه. هیچ راه حلی بی نقص نیست و من واسه اون یه دونه بی نقصشو میخوام... شایدم اون اینقدر که من حساسم حساس نباشه و متوجهش نشه! باید از اول صمیمی میبودم. باید وقتی بهم لبخند میزد لبخندشو ده برابر پس میدادم باید وقتی دست تکون میداد برام با لبخند میرفتم پیشش باید وقتی داشت عکس میگرفت پشت سرش در اومدم گفت جوون میگفتم باهم عکس بگیریم. کی دیگه میخواد این شرایط لنتی پیش بیاد؟ :) آی نید یو...
حالا بیخیال این قضایای پیچیده، میخوام نقل مکان کنم. کی ممکنه اونقدر صمیمی باشه که آدرس جدید رو بخواد و منم "بهش بدم"؟
